Po tą nazwą kryją różne choroby o charakterze autystycznym zazwyczaj wykrywane i diagnozowane w wieku dziecięcym. Zaburzenia spektrum autyzmu objawiają się stosunkowo wcześnie i znacznie wpływają na jakość życia dziecka i jego funkcjonowanie w społeczeństwie. Powodują one bowiem trudności rozwojowe, problemy z komunikacją, interakcjami społecznymi oraz wiążą się z ograniczoną liczbą zainteresowań.
Do chorób spektrum autyzmu zalicza się m.in.:
• autyzm dziecięcy – który powoduje, że dziecko nieprawidłowo ocenia informacje, jakie do niego trafiają, ma kłopoty w rozumieniu zachowań innych osób oraz porozumiewaniu się z nimi,
• autyzm atypowy – jego symptomy ujawniają się po upływie 3. roku życia i są w zasadzie identyczne z powyższym schorzeniem,
• zespół Aspergera – ma podobne objawy do autyzmu, jednak w przebiegu tej dolegliwości nie występuje opóźnienie mowy czy zdolności intelektualnych,
• zespół Retta – wyróżnia się głęboką niepełnosprawnością ruchową oraz ograniczoną umiejętnością komunikowania się z otoczeniem,
• całościowe zaburzenie rozwoju.
Leczenie dziecka ze spektrum autyzmu zazwyczaj obejmuje m.in. terapię:
• psychologiczną – która ma na celu wyrównanie deficytów rozwojowych go porad w sprawie codziennego życia z dzieckiem,
• sensoryczną – pacjentowi dostarcza się odpowiednią ilość bodźców zmysłowych w kontrolowanych warunkach.
Oprócz tego temu procesowi mogą towarzyszyć inne formy wsparcia jak np. muzykoterapia, trening słuchowy.
Zaburzenia odżywiania
Często są zbyt późno rozpoznawane. Do najbardziej znanych zaburzeń odżywiania zaliczają się anoreksja i bulimia, a chorują na nie znacznie częściej dziewczynki niż chłopcy pomiędzy 14 a 15 rokiem życia. Przyczyny tych schorzeń to zazwyczaj czynniki:
• genetyczne,
• biologiczne,
• środowiskowe – np. dysfunkcje rodzinne,
• psychologiczne np. predyspozycje osobowościowe.
Po czym poznać, że dziecko ma problem z anoreksją? Jest ona chorobą, która polega na celowej utracie wagi wywołanej przez pacjenta. Osoba, która na nie cierpi, ma zaburzony obraz swojego ciała, uważa się za otyłą i bardzo obawia się przytyć, nawet jeśli obiektywnie ma niedowagę. Z tego względu nadmiernie ogranicza przyjmowanie pokarmów, a innym z objawów jest też m.in. zanik miesiączki. W przypadku bulimii (żarłoczności psychicznej) chory najpierw objada się, mimo iż ma świadomość utraty kontroli nad spożywaniem pokarmów. Następnie stara się to zrekompensować w różny sposób, czyli np. prowokuje wymioty, używa środków przeczyszczających, stosuje nadmierne ćwiczenia fizyczne.
Zarówno anoreksję, jak i bulimię diagnozuje się pod kątem problemów emocjonalnych. Do podstawowych form ich leczenia należą:
• terapia poznawczo-behawioralna oraz rodzinna,
• psychoedukacja rodziców i nauczycieli, aby m.in. prawidłowo odróżniali objawy tych chorób od standardowego funkcjonowania młodego pacjenta,
• farmakoterapia.
Celem psychoterapii w przypadku anoreksji i bulimii jest zaopatrzenie dziecka w umiejętność radzenia sobie ze swoimi emocjami oraz myślami, które mogą powodować destrukcyjne nawyki. Ważna jest również odpowiednia dieta.
